တမလြန္ကိုမၾကည့္သူ

၊ ဝါေတာ္ႏွစ္ဆယ္ဟုဆိုအပ္ေသာပထမေဗာဓိ၌
ျမတ္စြာဘုရားသခင္ႏွင့္တပည့္သာဝကတို႕သည္
ပူေဇာ္သကၠာရလာဘ္လာဘမ်ားျပားလွ၏။
တိတၱိတို႕ကားအရိွန္အဝါေမွးမိွန္ကာ
ေျခာက္ကပ္ၾကကုန္၏။
၊ တိတၱိတို႕သည္စုေပါင္းတိုင္ပင္ၾက၏။
ျမတ္စြာဘုရားအားအရိွန္အဝါမဲ႕ေလေအာင္
ၾကံေဆာင္ဖို႕ရာစိဥၥမာဏဝိကာႏွင့္ဖ်က္စီးၾကရန္
တိုင္ပင္ၾက၏။စိဥၥမာဏသည္တိတၱိတို႕ထံသြား
ေရာက္ရိွခိုးရာတိတၱိတို႕စကားမေျပာ၊မိႈင္ေတြကာ
ေနၾကသျဖင့္ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းရာမွရဟန္း
ေဂါတမအားဤနည္းဤပုံျပဳလုပ္ရမည္ဟု
တိုင္ပင္၏။စိဥၥမာဏကေကာင္းပါျပီဟုဝန္ခံ၏။
ထိုေန႕မွစ၍စိဥၥမာဏသည္နံနက္ေစာေစာတိုင္း
ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႕လာၾကသူမ်ား
ျမင္သာေအာင္ဆံပင္ပြလ်ေလ်ာ့ရဲေသာကိုယ္ျဖင့္
ေက်ာင္းေတာ္တြင္းမွထြက္လာဟန္ျပဳ၏၊
ဤသို႕ျဖင့္ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္
ရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူအိပ္ေနရာမွထလာျခင္း
ျဖစ္သည္ဟုေျပာလာျပန္၏။သံုးေလးလၾကာလွ်င္
ဝမ္းဗိုက္ကိုအဝတ္တို႕ျဖင့္ရံျပီးကိုယ္ဝန္ရိွဟန္ျပဳ၏။
ရွစ္လေက်ာ္ကိုးလ၌သစ္သားပ်ဥ္ခ်ပ္ကိုဝမ္းဗိုက္၌
ခ်ည္၍အဝတ္ကိုျခံဳျပီးေျခလက္ေရာင္ရမ္းေစရန္
ႏြားေမးရိုးျဖင့္ေျခဖမိုးလက္ဖမိုးတို႕ကိုရိုက္၍
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ဟန္ျဖင့္ညေနခ်မ္းအခါ
ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာေတာ္မူရာ
ပရိသတ္အလယ္သို႕သြား၍-
" ရဟန္းၾကီး..လူမ်ားကိုသာတရားေဟာေနသည္၊
ငါ့အတြက္သားဖြားရန္တစုံတရာစီစဥ္ျခင္းမရိွ၊
အသင္သည္ေပ်ာ္ပါးရန္သာသိသည္၊ကိုယ္ဝန္ကို
ေစာင့္ေရွာက္ရန္မသိ " ဟုေျပာၾကား၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ေဟာေနေသာတရားေတာ္ကုိ
ုရပ္၍-
" အိုႏွမ....သင့္စကားမွန္မမွန္ကိုငါဘုရားႏွင့္
အသင္ႏွစ္ဦးသာသိၾကကုန္သည္"ဟုမိန္႕ေတာ္မူူ၏။
၊ ထိုခဏ၌သိၾကားမင္းစံရာဗိမာန္သည္
ပူေလာင္လာသျဖင့္သိၾကားမင္းကဆင္ျခင္ေသာ္
စိဥၥမာဏမိန္းမယုတ္ကိုျမင္၍ရွင္းလင္းသုတ္သင္
ေစအံ့ဟုနတ္သားေလးေယာက္အားၾကြက္ငယ္
ဟန္ေဆာင္ေစျပီးသစ္သားပ်ဥ္ခ်ပ္တို႕၌
ခ်ည္ထားေသာၾကိဳးတို႕ကိုကိုက္ျဖတ္ေစ၏။
၊ ဝမ္းဗိုက္၌ခ်ည္ထားေသာသစ္သားပ်ဥ္ခ်ပ္
သည္ စိဥၥမာဏ၏ေျခဖမိုးေပၚသို႕ျပဳတ္က်၍
ေျခဖ်ားတို႕က်ိဳးေလ၏။လူအေပါင္းတို႕က
မဟုတ္တရားစြပ္စြဲေသာစိဥၥမာဏကိုဆြဲငင္
ရိုက္ပုတ္ႏွင္ထုတ္ၾက၏။ျမတ္စြာဘုရား၏ပကတိ
မ်က္စိျဖင့္မျမင္ႏိုင္ေသာေနရာသို႕ေရာက္လွ်င္
ေျမၾကီးသည္ဟက္တက္ကြဲ၍အဝီစိသို႕က်ေလ၏။
လူတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္အား
အတိုင္းထက္အလြန္ၾကည္ညိဳၾကကုန္၏။
၊ ေနာက္တေန႕တရားသဘင္တြင္
ဤအေၾကာင္းကိုေျပာဆိုၾကေသာရဟန္းတို႔အား
" ခ်စ္သားရဟန္းတို႔...ဤစိဥၥမာဏဝိကာသည္
ခုအႀကိမ္သာ ငါဘုရားကိုစြပ္စြဲေသာေၾကာင့္
ပ်က္စီးျခင္းသို႔ေရာက္သည္မဟုတ္ေသး၊
ေ႐ွးအခါကလည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေပၿပီ " ဟု
ဒြါဒသနိပါတ္၊မဟာပဒုမဇာတ္ေတာ္ျဖင့္
မိန္႔ဆိုေတာ္မူၿပီးေအာက္ပါအတိုင္းဆက္လက္
ေဟာေတာ္မူပါသည္။
-------------------------------------------------
(၁၇၆)အမွန္တရားကိုေက်ာ္လြန္၍
မုသားစကားကိုေျပာဆိုေလ့႐ွိၿပီး
ေနာင္ဘဝအတြက္စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္း
အလ်င္းမ႐ွိေသာသူအား
မျပဳႏိုင္မည့္မေကာင္းမွဳဟူသည္မ႐ွိေပ။
------------------------------------------------
ဓမၼပဒ၊ေလာကဝဂ္၊စိဥၥမာဏဝိကာဝတၳဳ